“Afscheid nemen...”
Afscheid nemen
is met zachte vingers wat voorbij is
dichtdoen en verpakken in de goede gedachten van je herinnering,
het is verwijlen bij een brok leven
en stilstaan op de pieken van pijn en vreugde.
Afscheid nemen
is met dankbare handen weemoedig meedragen
al wat waard is om niet te vergeten,
het is moeizaam de draden losmaken
en uit het spinrag van je belevenissen loskomen
en moeten achterlaten
en niet kunnen vergeten.
Afscheid nemen is het moeilijkste in het leven.
Men leert het nooit.
We weten en beseffen dat het met ons leven is zoals met alles in de natuur - een mens sterft nu eenmaal - wat vroeger of wat later. Toch is dood iets in ons leven dat nooit wend, zeker niet als het afscheid onverwacht en brutaal is, scheiden doet lijden.
Daarom is het goed dat mensen – wij hier - met ons verdriet en afscheid samen komen, Hilde haar naam noemen en haar leven, haar doen en laten, haar vreugdes en verdriet gedenken. Daarom hebben we kaarsen aangestoken. Die brandende kaarsen zijn uitdrukking van: ‘Beste Hilde, voor mij zal je levenslicht nooit doven’.
Kleine en grote rituelen helpen om – wat niet in woorden gevat kan worden – toch een plaats te geven. Maar hoe ga je als mens nu om met dit afscheid en dit groot verlies!?
Weet dat – als je van iemand houdt en je wordt van haar gescheiden – dat dan niets de leegte die Hilde achterlaat, dat niets of niemand die leegte kan vullen. Je moet die leegte, leeg laten. Dat klinkt misschien hard en toch is het een grote troost, want in die leegte blijf je met elkaar verbonden. Je blijft verbonden omdat niemand anders die persoon en de mooie herinneringen eraan inneemt. Want dat moet je wel proberen: de goede en de mooie herinneringen koesteren als een kostbaar geschenk. Bij dit afscheid van Hilde moet je focussen op datgene waarvoor je dankbaar bent uit het voorbije samenwerken. Want het is ‘dankbaarheid’ die de pijn van herinneringen geleidelijk verandert in stille vreugde.
Maar hoe bewaar je nu die mooie en goede herinneringen.
Een anonieme schrijver verwoordt het als volgt:
“Ik schreef je naam in het zand
maar toen kwam de zee,
spoelde alles weg
en het werd nacht.
Ik schreef je naam in de sneeuw,
toen kwam de zon,
smolt alles weg
en weer kwam de nacht.
Toen schreef ik je naam in mijn hart
en noch de zee, noch de zon krijgen hem daar nog weg.
En zie: nu blijft het dag.”
Bewaar de mooie en goede herinneringen aan Hilde, bewaar ze in je hart,
want daar worden die herinneringen voor altijd goed bewaard.
Hilde voegt nu haar levensgeschiedenis toe aan de geschiedenis van onze ACV – organisatie, ze voegt haar levensgeschiedenis, haar grote en kleine bijdragen toe aan de grote geschiedenis van mensen. Dit beseffen is voor velen een troost, een bron en een kracht om verder te leven, en om zich verder in te zetten voor de zaken waarvoor ook Hilde zich inzette omdat zij er als mens en vakbondsvrouw in geloofde.
Voor gelovige mensen is er bij dit afscheid nog een bijkomende dimensie.
Voor christenen is er meer tussen hemel en aarde, want zij geloven in een goddelijke aanwezigheid, een alles overstijgende geestelijke oer-werkelijkheid.
Jezus is daarbij ons kompas. Hij is ons kompas waar hij ons God leert kennen als liefde, en niets anders dan liefde. En omdat wij vertrouwen op die goddelijke liefde, vertrouwen wij er meteen op dat God nu het mooie en al het goede van Hilde koestert over alle menselijke beperkingen, over alle grenzen van tijd en ruimte heen.
God van leven,
we brengen Hilde hier in onze kring: onzichtbaar, maar des te meer voelbaar.
Spreken over haar geeft ons troost.
Mogen ons samenzijn, ons delen van herinneringen
goed doen en kracht schenken om verder te gaan.
Geef dat ons luisteren, onze aandacht voor mekaar is
‘als een zachte hand op onze schouder’.
En God,
leg ook uw zachte en eeuwige hand op Hilde en al haar geliefden.
Laten we nu in een moment van stilte ons verbonden weten, diep verbonden met Hilde, verbonden met elkaar in afscheid en verdriet, tussen leegte en hoop...
