Goede vrienden en vriendinnen

Ik wil jullie allen zeer welkom heten op deze nieuwjaarsontmoeting. Het doet deugd jullie terug te zien. Het is fijn om aan mekaar onze beste wensen aan te bieden bij het begin van het nieuwe jaar 2018.
Voor een voorzitter van beweging.net is het ieder jaar opnieuw een flinke oefening om een nieuwjaarspeech te schrijven, een boodschap mee te geven. Ik moet zeggen dat het mij dit jaar niet zo goed afging.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het oude jaar 2017 eindigde en het nieuwe jaar 2018 begonnen ben met een mix van rare gevoelens. Gevoelens van ontgoocheling, van kwaadheid, van schaamte, van verlegenheid, … Ik werd er stil van. En blijkbaar niet alleen ik, getuige de stiltewandelingen die her en der doorgingen …

(lees verder onder de foto - meer foto's onderaan deze pagina)

In wat voor een tijd leven wij? Massa-evenementen bij de vleet, je moest en zou feesten, feesten -het lijkt wel de tijd van brood en spelen. Misschien is het mijn leeftijd, maar al dat leuks is niet aan mij besteed, namelijk:
Ik bezocht niet de Genkse Molenvijvers in vuur en licht. Je kon er trouwens nauwelijks geraken!
Ik was niet bij de 25 000 die de Joe-kerstparade zagen passeren, op datzelfde moment zong ik een kerstconcert mee in de kathedraal - voor 150 mensen!
Ik was niet op Winterland. Ik zat niet op de bussen die naar de Kerstmarkt in Aachen of Keulen reden.
Ik heb geen Kampioenenfilm of andere Vlaamse film gezien, nochtans dagelijks aanbevolen.
Ik was niet op de warmste week, bij de 75 000 bezoekers in Wachtebeke. Ze behaalden een prachtig resultaat van bijna 11 miljoen, die Vlamingen. Gemiddeld 10 000 euro per goed doel. Ze moeten wel beseffen dat als ze die uitgeven, ze niets meer hebben, tenzij … onze overheden structurele oplossingen bieden op basis van rechtvaardigheid en solidariteit en niet alleen gebaseerd op empathie, zoals Gwendolyn Rutten propageert!
Ik was niet in Kleine Brogel bij de terugkeer van de F-16’s, die ons 60 miljoen gekost hebben voor hun aanvallen op IS, 6 maal meer dan de opbrengst van de warmste week!
Ik was niet bij de overname van Anderlecht door Marc Coucke, die zonder verpinken zomaar 70 miljoen neertelde.
Ik hou van het talent van Kevin De Bruyne, maar ik snap niet wat hij met 225 000 euro per week moet doen.
Ik was geschokt door de aankomende herstructurering van het Vlaams Agentschap voor Inburgering, die aan meer dan 140 mensen hun baan kost. De juridische dienstverlening van het oorspronkelijke PRIC in Limburg verdwijnt. Het Internationaal Comité zal er niet mee lachen!
Ik was geschokt door de meer dan 4 000 vluchtelingen aan de Servische grens die Kroatië, zeg maar Europa, niet binnen mochten. Of moet ik de 60 miljoen vluchtelingen wereldwijd vernoemen. Of de meer dan 600 000 Rohingya’s die naar Bangladesh verdreven werden, of over de teruggestuurde Soedanezen, die in hun land van herkomst gemarteld worden.
Ik was getroffen door onze lokale St.-Vincentiusgroep, die aan meer dan 170 gezinnen -meer mensen dan er in de middernachtmis aanwezig waren- een kerstpakket overhandigden.
Er klopt toch iets niet in deze wereld … of zie ik dat verkeerd? Toch niets om vrolijk van te worden!

Goede vrienden, als ik zo terugblik op 2017 vraag ik me toch af wat er aan de hand is in onze samenleving, in onze wereld.
Ik denk, in alle bescheidenheid, dat wij met zijn allen in de knoei zitten met het begrip ‘grens’. In het meervoud ‘grenzen’ en begrippen als grensoverschrijding, grensafbakening, grensbeperking, …

Een paar voorbeelden:

• De jonge Oostenrijkse kanselier beweert dat hij bepaalt wie zijn land binnenkomt … Onze Europese leiders weten niet hoe ze de buitengrenzen van Europa onder controle moeten krijgen … Angela Merkel heeft wellicht al spijt van haar beroemde uitspraak ‘Wir schaffen das’ … Theo Francken zal het intussen geweten hebben met zijn assertief getwitter …
• Na de kerk, het onderwijs, de sport is het voorbije jaar de cultuur- en mediawereld overdonderd door grensoverschrijding … #metoo confronteert ons met grenzen van hoe mannen en vrouwen met elkaar omgingen en nog omgaan. Wist je dat 12% van de helpsters van Familiehulp zeggen met grensoverschrijdend gedrag te maken krijgen?
• In 1 op 7 gezinnen is er sprake van intrafamiliaal geweld. Dat betekent dat vele mensen de grens niet kennen van hun macht, van hun agressie en anderen tot slachtoffer maken.
• Er is weer discussie over hoe we met de grenzen des levens moeten omgaan… De euthanasiewet is er, ook voor minderjarigen. Nu komt de blauwe liberale meute ons inprenten dat we zelf toch mogen bepalen waar de grenzen van ons leven getrokken worden.
• Men probeert met man en macht grenzen te bepalen voor mijn privacy … nochtans installeert men camera’s bij de vleet, Big Brother heeft mij overal gezien en gefilmd, in de stad, in de wijk, in het containerpark, op de autowegen. Ja, zelfs op een onooglijke plaats op de grens tussen Kermt en Berbroek hangt een camera in een boom.
• We leven grenzeloos in een tijd van Brood en Spelen, maar ons feestterrein zal afgegrensd zijn door zware Lego-betonblokken, politieagenten en gewapende militairen, allen klaar om ons te zeggen: ‘Daar is de grens.’
• Onze politici zijn een jaar lang bezig met grenzen bepalen: zoveel mag je als gepensioneerde bijverdienen, zoveel mag je ontvangen als zitpenning (liefst wel aanwezig zijn op de bestuursvergadering), dit is mijn Vlaamse bevoegdheid en de rest is federaal of Europees afgegrensd… Over de grenzen van Jeruzalem zal nog hevig gevochten worden tussen Palestina en Israël, of moet ik Trump zeggen.

Kortom, ik kan zo nog een tijdje doorgaan… Je mag zelf nog aanvullen, doch hoe langer hoe meer wordt het mij duidelijk dat wij geen weg weten met ‘grenzen’.
Nochtans is het thema ‘grenzen stellen’ des levens, het is zelfs een hoofdstuk, een fase in de opvoeding.

En dan sta ik hier met onze partners van beweging.net voor een nieuw jaar. Hoe gaan wij best om met grenzen?
Wel goede vrienden, ik denk dat het onze opdracht is grenzen te ‘verleggen ‘, niet overschrijden, niet afbakenen… Het verschil met vele anderen die blijven discussiëren over grenzen, over waar en hoe de grenzen er moeten uitzien (denk aan de Mexicaanse, de Israëlische of de Hongaarse muur), is dat wij weten waarom of waartoe wij grenzen moeten verleggen. Wij willen grenzen verleggen omdat we streven naar een samenleving waar iedereen meetelt, waarin rechtvaardigheid, duurzaamheid en solidariteit de essentiële waarden zijn.
Onze vakbond doet dat door op te komen voor waardige pensioenen voor de werknemers: op 19 december lieten ze zich horen om het zomerakkoord te hekelen –jullie weten: een indexsprong = - 2% pensioen, landingsbanen en SWT worden afgebouwd, werkloos of SWT op het einde van je loopbaan = minder pensioen. De door de overheid bepaalde pensioengrenzen dienen verlegd!
Ons ziekenfonds, ik moet zeggen ons gezondheidsfonds, houdt uw en mijn gezondheid in het oog en waakt erover dat de ligdagprijs in een ziekenhuis niet uit de pan swingt. Binnen de grenzen van het fatsoen blijven!
Pasar wil met ons nadenken hoe we in onze vrije tijd grenzen kunnen verleggen: misschien minder consumeren en meer tijd delen met elkaar …
Femma verlegt haar grenzen letterlijk, ze verhuisden uit ons gebouw ... maar ook figuurlijk: ze streven kwaliteit na in betaalde en onbetaalde arbeid. Dat kan alleen maar door grenzen te verleggen.
KWB zocht via het Olifantenpad nieuwe grenzen op: olifanten zoeken hun eigen weg en dat is niet noodzakelijk de kortste of rechtste weg van A naar B. Creativiteit en durven vernieuwen, andere paden opzoeken, grenzen verleggen … dat is de boodschap.
Daar is inspiratie voor nodig, inspiratie die we het voorbije jaar hoorden uit de mond van de Vlaamse bouwmeester, die hier in huis verdedigde -omdat we stilaan met teveel mensen zijn voor deze aarde- dat we kleiner en hoger moeten bouwen kort bij de stad, of we verpesten onze eigen omgeving helemaal; van onze eigen minister Jo Vandeurzen, die met zijn inclusieve en integrale visie prikkels gaf voor een efficiëntere eerstelijnszorg, een werkbaardere jeugdhulp, een kwalitatieve seniorenzorg, een uitbreidende kinderopvang; grenzen verleggen in samenwerking over sectoren heen!
Een Marianne Thyssen, die stappen naar sociale gelijkheid op de Europese arbeidsmarkt kon afdwingen en zo grenzen verlegde.
Inspiratie kregen we op de ID-dagen van onze beweging uit de mond van onder meer Dominique Verté over buurtgerichte zorg, of van Bart Brandsma over polarisatie of met andere woorden hoe we inzicht kunnen verwerven in het wij-zij-denken met de hulp van game changers of mag ik zeggen ‘grensverleggers’. Ook ons eigen Inspiratiefestival gaf voorzetten over hoe we grenzen kunnen verleggen op weg naar die warme samenleving.

Dames en heren, ik heb niet alle partners vernoemd, maar weet dat wij met zijn allen, samen, in staat zijn grenzen te verleggen. We moeten niet bezig zijn met de grenzen zelf, maar met ons finale doel: grenzen verleggen naar een samenleving waarin we mensen gelukkig maken … waar we iedereen het gevoel geven erbij te horen. Om dat doel te bereiken daag ik u uit om in 2018 uw eigen grens te verleggen, uw grens open te zetten om de ander waardig en met respect te ontvangen. Weet het wel: daar word je zelf gelukkiger van.

Ik wens jullie daartoe een goede gezondheid, veel goede moed en veel liefde.

Rik Bloemen
Voorzitter beweging.net Limburg

Blader ook nog eens door onze nieuwjaarspublicatie: 'Leer van gisteren, leef voor vandaag, hoop voor morgen'

Het fotoalbum van de receptie, Hasselt, 8 januari 2018