We zijn begin juli, na meer dan 100 dagen in lockdown. De teller in ons land staat op meer dan 9.700 doden. Het leven is vallen en opstaan. Hoe gaat het? Wat deed het coronavirus met jou? Wat hoop je en wat maakt je bezorgd?
Voor ons vierde coronaverhaal stelden we die vragen aan Ine Verhelst uit Pittem (straks op kamp met KAJ-16 Pittem), Aurelie Hoes uit Zwevegem (kleindochter van Andre Boonaert+ en Rosanne Denoulet+), aan Bert Begein uit Izegem (al 33 jaar verlamd), aan Philiep Biesbrouck uit Roeselare (die herstelt na Covid-19), aan Francine Dewilde uit Zwevegem (topvrijwilliger bij OKRA), en aan Lieven Van Belle (provinciaal secretaris van beweging.net West-Vlaanderen). Het antwoord van Lieven zal je binnen enkele dagen lezen in ons vijfde coronaverhaal. Eerst laten we Ine, Aurelie, Bert, Philiep en Francine aan het woord.
Interviews: Dominique Coopman
Op kamp
Ine Verhelst (23) woont nog thuis samen met haar ouders en broer, die een enorme steun voor haar zijn. Ine werkt halftijds in Dominiek Savio Gits, daarnaast studeert ze muziektherapie. Verder is ze leidster bij KAJ-16 Pittem en gaat ze straks voor de tiende (en laatste) keer op kamp, van 21 tot 31 juli naar Gent. “Corona voelde ondanks de werkdruk als een verademing. Thuis zitten en werken, was een goede afwisseling. Ik heb nu wel nood aan een goeie knuffel. Afstand moeten houden, heeft een enorme impact. Ik hoop op een ontspannende zomer. Ik ben enorm blij dat we op kamp kunnen. Tien dagen alles geven, verfspelletjes doen of bij het kampvuur zitten: heerlijk. Ik hoop dat onze bewoners (van Dominiek Savio Gits) terug hun familie kunnen bezoeken, en dat al wie die vier maand in isolement zat, terug buiten durft komen. Mijn zorg zijn de vele kwetsbare jongeren, voor wie ik een tijd werkte.”
Mensen meer waard dan geld
Aurelie Hoes (17) verloor haar opa en oma op één dag tijd. Opa André Boonaert (81) was onderhoudsman bij CM Kortrijk en oma Rosanne Denoulet (79) poetste bij BACOB/Belfius. Samen waren ze conciërge van De Gilde. “Ik had een enorm goede band met hen. Ik ging er elke dag naartoe. Mijn ouders hadden het erg druk met hun zuivelbedrijf, opa en oma waren mijn tweede thuis. Ik was zo kapot van de dood van opa dat ik oma niet onder ogen durfde te zien, bang dat ik te veel ging wenen. Ik dacht: ik ga morgen telefoneren, maar oma stierf diezelfde nacht. Toen was ik in shock. Nu denk ik nog elke dag aan hen. De begrafenis in zeer beperkte kring was eng. Nonkel Bart (die nog bij opa en oma woonde) was er niet, want hij zat in quarantaine. Je kon ook niemand knuffelen. Van opa en oma heb ik geleerd dat mensen helpen meer waard is dan geld. Echte liefde bestaat: dat ze nog hand in hand over straat liepen, biedt mij troost. Opa was graag tussen de mensen, oma mijn beste vriendin met wie ik heel veel deelde. Het klinkt cliché, maar ik zeg hen: "DANK JE WEL, jullie zitten voor altijd in mijn hart.”
Respect voor de natuur
Bert Begein (42) is ruim 33 jaar volledig verlamd en beademd na een verkeersongeval. Hij woont thuis, voelt zich goed in zijn apart ingerichte kamer. “De gezondheid is niet altijd even goed. Er is elke dag iets, maar een mens verlegt zijn grenzen (lacht). Ik heb drie PAB-assistenten die door corona minder kwamen. Omdat ik een risicopatiënt ben, heb ik op 12 maart via Facebook aangegeven dat ik geen enkel bezoek meer wou. Ook niet van mijn vier nichtjes. Intussen viel ook mijn grootste hobby, het volgen van sportwedstrijden, weg. Maar alles is beter dan het virus krijgen. Ik kreeg wel veel kaartjes, FB—berichtjes, mails en enkele leuke ‘vensterbezoekjes’. Vriendschappen en positief denken geven me energie. Mensen zijn veerkrachtig. Ik begrijp dat velen de remmen nu wat té los gooien. Maar dat waait over. Ik hoop dat we nu iets rustiger zullen leven, en dat het respect voor de natuur een wereldwijde topprioriteit wordt. Ik besef dat ik in een ‘andere wereld’ leef, zonder gezin en zonder werk, maar ik zie velen die verslaafd zijn aan stress. Ik pleit voor het omgekeerde: stop met stressen en klagen, wees blij dat je kunt werken, geniet van het leven, en maak je zorgen als het echt moet.”
De hel
Philiep Biesbrouck (60) werd slachtoffer van Covid-19. Philiep ging door de hel en riep via Visie iedereen op zich aan de maatregelen te houden. “Ik verpleef enkele weken in het ziekenhuis waarvan tien dagen op intensive are. Ik was wel blij dat ik niet aan de beademingsmachine moest, en dat het revalideren goed vooruit ging. Maar ik wist niet dat mijn bloedwaarden zo slecht waren waardoor ik mezelf al heel snel zou tegenkomen. Nu, drie maand na, is mijn longvolume al van 20% naar 75% gestegen, wat meevalt, maar is er nog flink wat werk. Dat de maatregelen versoepelen, begrijp ik, het sociaal-economische is ook van tel, maar toch, aub, blijf voorzichtig, mensen”
Nood aan ontmoeting
Francine Dewilde (80) was tot eind 2019 teamleider van OKRA Zwevegem (Trefpunt met 900 leden). “Het gaat goed. Hubert (risicopatiënt) en ik zijn gespaard van ziekte, godzijdank. Corona gaf aanvankelijk een gevoel van rust. Ik had wel te doen met het nieuwe OKRA-team: ze waren enthousiast maar alles was geannuleerd. Ik was ook bang: de oudste dochter woont in Nederland (en hebben we sinds nieuwjaar niet meer gezien), maar Barbara werkt als opvoedster in De Hoge Kouter in Kortrijk, een voorziening met heel kwetsbare kinderen en jongeren. Ik vond het leuk dat jonge buren vroegen of ze iets konden doen, maar ergerde me aan de domme commentaren op Facebook. Wat me energie geeft? We hebben al veel troebele waters doorzwommen. Ik geloof, dus ik hoop. Ik hoop dat we leren uit deze crisis. Onze gezondheid en ons welzijn zijn ons allerbelangrijkste goed, je dik maken omwille van futiliteiten is tijdverlies. Maar wat met de echte kwetsbaren? Wat met ons verenigingsleven? Ik ben blij dat OKRA onze belangen behartigde. Grootste uitdaging nu is de angst op besmetting bij ouderen wegnemen zodat ze weer kunnen deelnemen aan onze activiteiten. De nood aan ontmoeting is enorm!”
