Ja, de laatste column. Na zes jaar Neveneffecten, in het begin wekelijks, later tweewekelijks, maak ik plaats voor meer nieuws van onze partnerorganisaties.
Ik had mijn eigen plekje op de regionale pagina’s van de Visie. Alles mocht ik de wereld ingooien. Speciaal voor de lezers die niet elke dag de sociale media doorploegen, maar wel de Visie uitpluizen. Ik schreef over vrijwilligerswerk, over politiek, armoede, mobiliteit, over het Zuiden. Maar ook over Limburg, over bewust leven, over dagelijkse dingen. Even stilstaan, soms een hart onder de riem stekend -wat veel te weinig gebeurt in de reguliere media- en soms een vergeten feit belichtend. Altijd kritisch, maar nooit zonder een oplossing te formuleren. Als tegengewicht naast de mainstream media, mijn eigen stijl gevonden. Vaak ook niet-alledaagse woorden gebruikt. Omdat taal zo mooi is.
Onderwerpen dienden zich altijd aan, soms geïnspireerd door een paar dankbare hulplijnen. Woorden borrelden altijd wel op. Nooit voelde het als verplichting, meer een continu alert zijn, bewust kijken naar het leven. Het maakte mij attent op wat er rondom ons gebeurt. Op de rimpels in de stroom. Als toeschouwer, die schouwt, wikt en weegt en dan schrijft. Mijn gedachten verstollend in woorden, die dan hopelijk jullie gedachtegangen beroerden. De kracht van positieve woorden zoekend, altijd om te delen. Voor wie het wilde lezen. Dat waren er velen, zoals bleek uit de reacties die ik ontving. Dat deed deugd. Zoals de vriend die er inspiratie in vond voor zijn speech op een buurtfeest, de journalisten die er nieuws uit haalden, de politici die erover in debat gingen, de wijnmakers die in hun pen kropen, de fans die mij aanspoorden zeker verder te schrijven, tot zelfs de priester in zijn preek.
Honderden columns heb ik met plezier en passie geschreven. Veel gevoel gedeeld. Veel gedachten liet ik passeren. Sommige werden nooit geschreven wegens te riskant. Maar dit is dus de laatste, beste lezers. Bedankt voor het lezen van mijn Neveneffecten en voor de berichten die jullie mij stuurden. Het was me een genoegen en een eer.
Carien
