‘Gelovige jongeren gaan ook gewoon voetballen of op café’

De Paus toespreken, het is niet iedereen gegund. Maar onze landgenote Annelien Boone kreeg het toch mooi voor mekaar. Zij mocht bij Paus Franciscus uit de doeken doen wat de Belgische en Europese jongeren van hun geloof verwachten.

Elke drie jaar buigt de bisschoppensynode zich over één of meerdere onderwerpen of uitdagingen voor de Katholieke Kerk. In 2015 was dat ‘het gezin’, dit jaar, in oktober, zal het over jongeren en hun geloof gaan. Om ook effectief de stem van de jongeren daar te laten weerklinken, werd voor het eerst een presynode georganiseerd waar Annelien Boone de stem van de Europese jeugd was.

Hoopvol

‘Het was een unieke ervaring. Toen ik thuiskwam had ik nog enkele dagen het gevoel dat ik tien centimeter boven de grond zweefde.’ Annelien is naar eigen zeggen vooral hoopvol teruggekeerd. ‘Het was fijn om zo open te kunnen delen, zonder vooroordelen of oordelen. Ook binnen het katholiek geloof heb je verschillende strekkingen en culturen. In Azië, bijvoorbeeld, hoor je als christen tot een minderheidsgroep. Een meisje uit Turkije vertelde dat je geloof daar op je identiteitskaart staat, waardoor je als christen minder kansen krijgt bij sollicitatiegesprekken. Zulke verhalen beklijven. In de Afrikaanse landen is het christelijk geloof vaak nog een wezenlijk onderdeel van de cultuur en is Jezus een ideaalfiguur waar jongeren naar opkijken. En je hebt Europa, een seculiere samenleving. Dat we in die diverse groep toch vrijuit hebben kunnen praten en naar elkaar luisteren, is uniek. En dat we erin geslaagd zijn om een document op te stellen waar we ons allemaal in kunnen vinden, is dat nog meer. Niet alleen binnen ons geloof, ook binnen de samenleving.’

‘Vooral de ouders houden vast aan een erg verouderd beeld over het geloof.’ - Annelien Boone

Heikele thema’s

Dat document zal voor de bisschoppen een leidraad vormen tijdens de synode in oktober. En volgens Annelien behandelt het ook de meer heikele thema’s. ‘Het document benadrukt in de eerste plaats de verwachtingen van jongeren tegenover de Kerk. Ze willen een authentieke Kerk die open staat voor iedereen. Jongeren willen ook een bredere invulling geven aan het woord roeping. Dat moet verder gaan dan priester worden of in het klooster gaan. Er werd ook open gepraat over dingen die normaal makkelijk verzwegen worden. Over de fouten die de kerk in het verleden heeft gemaakt, bijvoorbeeld. We vinden het belangrijk dat de kerk die fouten erkent. Over de rol van de vrouw, over homoseksualiteit. Bij deze thema’s merkte je natuurlijk wel de grote culturele verschillen. Maar ondanks die diversiteit konden ze wel benoemd worden. En konden we vastleggen dat jongeren van de Kerk verwachten dat die discussies gevoerd worden.’

Begeleiding

‘Daarnaast viel het me op dat jongeren begeleiding vragen. Ze zoeken referentiepunten, mensen die mee op weg gaan. Dat kunnen andere jongeren zijn maar ook volwassen begeleiders. Daar spelen de ouders en de familie een belangrijke rol. Het is een belangrijke boodschap voor ons als Kerk, maar ook als maatschappij: we moeten jongeren niet aan hun lot overlaten. Jongeren groeien veel minder dan vroeger op met het geloof. Ze moeten het vandaag zelf meer ontdekken, hun weg ernaartoe vinden.’

Studentenviering

Volgens Annelien moet de Kerk dan ook plaatsen en momenten bieden om elkaar te ontmoeten en om actief naar elkaar te luisteren. Jongerenpastoraal Vlaanderen zet daarop in. ‘We hebben meer dan honderd initiatieven per jaar. Er zijn de Plussers-groepen, of binnen het bisdom Gent de Jokri-groepen, onze jeugdbeweging voor jongeren van twaalf tot achttien jaar. We organiseren zomerkampen, zowel in binnen- als buitenland. En elke donderdagavond kunnen de Gentse studenten elkaar ontmoeten bij de studentenviering, een eucharistieviering met broodjes achteraf. Toen ik hier studeerde, was dat voor mij ook een rustpunt en een plaats van thuiskomen. Omdat je er met medestudenten kan praten. We gingen achteraf ook gewoon samen op café, het was en is absoluut geen droge bedoening. Je creëert gewoon een vriendengroep waarmee je ook je geloof kan delen. Daar komen iedere week zo’n 30 tot 50 jongeren op af. Voor wie het wat dieper mag gaan, organiseren we gebedsweken tijdens de advent. En je kan bij ons leren bidden met de Bijbel, met een persoonlijke begeleider. Binnen dat diverse aanbod vindt iedereen wel aansluiting.’

‘Jongeren groeien niet meer op met geloof. Ze moeten het zelf ontdekken.’ - Annelien Boone

Imago

De Kerk heeft nog wel wat werk aan het imago. Dat vindt ook Annelien. Maar ze ziet wel verbetering. ‘Er is toch een grotere openheid en nieuwsgierigheid tussen jongeren. Onbekend is onbemind, maar ze durven elkaar vragen te stellen. Ik hoor vaak van gelovige jongeren dat zij zonder problemen met familie en vrienden over hun geloof kunnen praten. Maar er zijn nog wel heel wat vooroordelen. Vooral bij de ouders. Ik ben vormselcatechist in Aalter en begeleid dus twaalfjarigen die hun Plechtige Communie zullen doen. Zij zijn vaak erg enthousiast over de manier waarop ze kennismaken met het Christelijke geloof. Het zijn net de ouders die vasthouden aan een erg verouderd beeld. Onze gelovige jongeren zijn ook echt gewone jongeren, die uitgaan, op café zitten en voetballen. Toch blijft het ook belangrijk om jongeren die zich nergens thuis voelen te verwelkomen. Dat blijft onze opdracht.’

Annelien Boone

• 31 jaar
• Opgegroeid in Aalter, na studies Economie even in Gent gebleven, woont nu opnieuw in Aalter
• Directeur van IJD-Jongerenpastoraal Vlaanderen
• Mocht de Paus toespreken op de presynode in Rome (19 tot 26 maart)

Amélie Janssens