Bijna honderd jaar geleden dook de idee ‘framing’ voor de eerste keer op in de wetenschappelijke literatuur, daarmee verwijzend naar cognitieve denkpatronen die mensen onderling met elkaar delen. Maar het zou nog tot de jaren zeventig van de vorige eeuw duren voor het in de sociale wetenschappen voet aan de grond kreeg, vooral door toedoen van het boek Frame analysis van de socioloog Erving Goffman. Ook bekend is het onderzoek uit de jaren zeventig en tachtig van de psychologen Daniel Kahneman en Amos Tversky.
In een experiment toonden ze aan dat proefpersonen in een fictieve crisissituatie de voorkeur geven aan een reddingsactie met de waarschijnlijkheid van één op drie dat zeshonderd mensen het er levend van af zouden brengen dan aan een actie waarbij er vierhonderd mensen zouden sterven. De aangeboden opties waren inhoudelijk nochtans identiek; alleen de formulering wijzigde, met nadruk op de kans om mensen te redden of de zekerheid dat er dodelijke slachtoffers zouden vallen. In 2002 kreeg Kahneman voor dit onderzoek de Nobelprijs voor Economie. Sindsdien maakte het concept framing in verschillende wetenschappelijke disciplines gestage opgang.
Baldwin Van Gorp
Hoogleraar journalistiek
Instituut voor mediastudies (KU Leuven)
