Armine en Abdel. Hun levensverhaal werd vrijdag in TERZAKE in een flits voorgesteld. Door politiek getalm staan hun levens al veel te lang stil. Zij delen het mensonwaardige lot van veel niet-repatrieerbare migranten die zonder wettig verblijf tussen ons leven. In het regeerakkoord Michel I stond dat er een oplossing zou komen. Noch staatssecretaris Francken noch het parlement kwamen er mee op de proppen.

Twee levens in de wachtrij

Armine is een vrouw van 40 jaar die al bijna haar halve leven in België leeft. Haar man, kinderen, moeder en broer zijn intussen Belg. Zij heeft nog steeds geen verblijfspapieren. Door een vergissing tijdens de asielprocedure werd een foute nationaliteit genoteerd. Daardoor is zij de enige van de familie die na 19 jaar in België nog steeds geen papieren heeft. Ze wordt van het kastje naar de muur gestuurd en loopt van de ene ambassade naar de andere, maar geraakt niet aan een paspoort. Om die reden wordt haar vraag voor papieren zelfs niet behandeld. Zonder papieren mag ze niet werken, reizen of gewoon hier zijn. Toch kan ze nergens anders terecht. Ondanks haar inspanningen staat haar leven al heel die tijd stil.

Abdel is vijf. De vader van Abdel kwam in 2007 vanuit Somalië naar België. Hij diende een asielaanvraag in. De behandeling ervan duurde tot 2012. Hij kreeg daarop een verblijfsrecht omwille van de langdurige procedure. De vader van Abdel ging onmiddellijk aan het werk en samenwonen met zijn vriendin en de kleine Abdel. Tot dan woonde hij nog in een lokale asielopvang, waar hij niet kon samenwonen met zijn vriendin en zoontje. In 2017 kreeg Abdel er een broertje bij. Zijn broertje kreeg direct papieren, net als zijn vader.

Abdel heeft nog altijd geen papieren. Hij woonde op het moment van geboorte niet samen met zijn vader. Die zat nog in een lokale asielopvang. Zijn vader heeft hem wel voor de geboorte al erkend als zoon, maar toch volgde Abdel het verblijfsstatuut van zijn moeder, die geen wettig verblijf heeft. De gevolgen zijn enorm. Als zijn situatie zo blijft zal Abdel, wanneer hij 18 jaar wordt, niet verder mogen studeren of werken. Tegelijk kan hij ook niet uitgewezen worden, want Abdel heeft van geen enkel land papieren. Abdel is niet-repatrieerbaar. Abdel mag nergens bestaan.

Ook tijdens zijn kindertijd, net als voor andere minderjarigen in zijn situatie, zijn de gevolgen immens: geen ziekenfonds, geen buitenlandse schoolreisjes, geen toegang tot een sociale woning. Daarom probeerden we de situatie van Abdel en zijn mama te laten regulariseren. Dat liep vast op feit dat ze geen paspoort konden voorleggen van de Somalische ambassade. Zijn vader kon dat ook niet toen hij een verblijfsrecht kreeg, de Somalische ambassade weigerde mordicus een paspoort af te leveren. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft dat toen aanvaard. In het geval van Abdel en zijn moeder blijkt het ontbrekende paspoort echter onoverkomelijk te zijn. We hebben voorgesteld om met een DNA-analyse te laten vaststellen dat Abdel echt de zoon is van zijn vader. Ook dat voorstel werd afgewezen. We moeten een paspoort voorleggen dat we onmogelijk kunnen krijgen.

Niemand wordt hier beter van

Wie wordt er beter van als Armine niet mag werken of Abdel opgroeit zonder perspectief? Wie aantoonbaar niet terug kan naar zijn of haar land van herkomst, kan niet anders dan hier toekomst maken. Want elke mens heeft een plek nodig waar ze verder kunnen met hun leven.

Een oplossing voor niet-repatrieerbare migranten moet opnieuw in het regeerakkoord, maar nu met een helder engagement snel een wettelijke oplossing te realiseren. Die oplossing zal aan Armine en Abdel en vele anderen een levensperspectief geven, het zal ook voor onze samenleving een positieve impact hebben. Mensen perspectief- en rechteloos laten ronddolen is immers onverantwoord beleid.

Er is een alternatief

ORBIT vzw en beweging.net hebben een pasklaar voorstel voor deze kwestie. De invoering van een nieuw wetsartikel in de vreemdelingenwet, met voor deze beperkte doelgroep heldere ontvankelijkheidsvoorwaarden en beoordelingscriteria kunnen snel voor een oplossing zorgen. Het is geen voorstel voor een algemene regularisatie maar wel voor redelijkheid in een kwestie waar vriend en vijand het over eens zijn. Het had al lang moeten geregeld zijn.

Auteurs

Alejandro Alba, adviseur studiedienst beweging.net
Hilde Geraets, stafmedewerker migratie en asiel ORBITvzw