Het vat vol inspirerende verhalen blijft borrelen

Tekst: Luc Piot
Foto: Jasminka Poppe

‘Achter iedereen schuilt een verhaal!’, stelt Dominique Coopman. Jarenlang interviewde hij mannen, vrouwen én kinderen en pende alles neer. Vooral in Visie. Verhalen die je raken, je inspireren en soms aanzetten om iets te doen...

Zo haalde hij BV’s voor zijn pen. Willem Vermandere, Selah Sue, Flip Kowlier, Bleri Lleshi… En politici, van het gemeenteraadslid om de hoek tot de premier. En veel, heel veel gewone mensen die vertellen over hun leven, hun zorgen, hun werk of engagement…

Storytelling…

Als voorbeeld haalt hij een artikel aan waarin vluchtelingen vertellen waarom ze hun land ontvluchtten, over de moeilijkheden om hier aanvaard te raken, te integreren... ‘Het artikel zette aan om erover te praten. Met vrijwilligers. En het leidde tot meer. Er kwamen gesprekken met moslims, we bezochten een moskee, verdiepten ons in hun cultuur en hun land…’, mijmert hij.

In die zin schreef Dominique over armoede, vanuit de vaststelling dat arm zijn meer is dan geen geld hebben. Hij ging in gesprek met jonge verkeersslachtoffers, met mensen met dementie en hun mantelzorgers, met geëngageerde vrijwilligers, met Lourdes-bedevaarders, met vrouwen in een vluchthuis, met een moslima die geen hoofddoek wou dragen – een artikel dat in reacties van traditioneel ingestelde moslims resulteerde – en hij schreef over nog zo veel meer… Storytelling heet zoiets nu hip. Dominique doet het al jaren.

Hoe is ’t?

Verrassend eigenlijk, want schrijven zat hem niet in het bloed. Zijn studies tot maatschappelijk werker leidden evenmin in die richting. Hij kreeg de smaak te pakken in de kajottersbeweging, waar hij als vrijwilliger-verbondsleider actief was en begin ’79 gevraagd werd om vrijgestelde-secretaris voor de regio Roeselare-Tielt te worden. ‘Hoe is ’t? We stelden toen al die vraag en dat resulteerde dikwijls in verrassende, sterke antwoorden. Ik ben de vraag blijven stellen, liet me raken en probeerde ook anderen te raken en te inspireren door al die verhalen neer te pennen. Toen ging het over school, werk en werkloosheid, verliefd en verloofd zijn…’, glimlacht hij bij de herinnering.

Hoe is ’t? We stelden toen al die vraag en dat resulteerde dikwijls in verrassende, sterke antwoorden. Ik ben de vraag blijven stellen, liet me raken en probeerde ook anderen te raken en te inspireren door al die verhalen neer te pennen

Eind ’87 stapte Dominique over naar kwb. Eerst als vrijgestelde-secretaris voor de regio Roeselare, later als provinciaal secretaris. Het was de tijd van de grote debatten met hoorzittingen in elke afdeling over verkeersveiligheid en milieu. ‘Onder meer over de mestproblematiek. Er zijn te veel varkens onder ons. Ook daarover heb ik veel geschreven en verteld. Het was een mooie tijd… Met kwb waren we wellicht de eersten die mensen met het internet in aanraking brachten. We waren sterk vernieuwend bezig. Onze grootste activiteit kwam er in ’98 met de provinciale mediahappening in Roeselare. We brachten 3800 mensen op de been. Ongezien…’, vertelt hij.

Schrijven voor Visie…

Eind ’99 maakte Dominique de overstap naar het pas gefuseerde verbond ACW Midden en Zuid West-Vlaanderen (een fusie van ACW Roeselare-Tielt en Kortrijk), later beweging.net. Om er als stafmedewerker vrijwilligersgroepen te begeleiden en in te staan voor de communicatie.

‘Schrijven voor Visie. Dat boeide me enorm… Mijn eerste artikel kopte ‘Interview met de Dood’, rond Allerheiligen. Een thema dat me na aan het hart ligt. In ’79 overleed mijn twee jaar jongere broer. Hij was 18. Mijn tweede artikel werd een interview met Sinterklaas en mijn derde was een gesprek met twee politici: Gerda Mylle en Chris Loosvelt. Ik herinner het me als was het gisteren… ‘, klinkt hij enthousiast.

Dominique houdt er een goed gevoel aan over. ‘Sommige verhalen raakten mensen echt. Zo kon ik iets bijdragen. En ook het belang van vrijwilligerswerk dat mensen samenbrengt en verbindt, wat met de coronapandemie overduidelijk werd, konden we onderlijnen’.

Met pensioen

Nu gaat Dominique met pensioen en hij legt zijn pen neer. Om op te ruimen, om uit te rusten, om meer tijd te maken voor zijn echtgenote Marijke, zijn vier kinderen, vijf kleinkinderen, zijn vrienden en buren en om thuis klusjes uit te voeren die bleven liggen.
Toch even. Want schrijven zal hij blijven doen… Zo heeft hij de ambitie om verhalen te vertellen over het levenseinde. Verhalen van mensen die niet lang meer te leven hebben, maar iets willen nalaten voor kinderen, kleinkinderen, de samenleving…

Dominique vormt een vat vol inspirerende verhalen. Een vat dat blijft borrelen…