Dat deze coronapandemie onze maatschappij en ons welzijn overhoop haalt, is een open deur intrappen. Dagelijks lezen we in de krant over de problemen waarmee mensen kampen, nieuwe problemen die rechtstreeks met corona te maken hebben of bestaande problemen die nu extra zwaar wegen. We krijgen veel studies en cijfers te zien maar het zijn vooral de verhalen die ons treffen, omdat we er ons eigen verhaal of dit van iemand uit onze familie, buurt of werkkring in herkennen.

Het zijn verhalen over eenzaamheid en het gemis aan de vertrouwde contacten en activiteiten, over de kinderen die thuis moeten studeren en opgevangen worden terwijl de ouders telewerken, over jongeren die zich niet goed in hun vel voelen, lijden onder het isolement en hierover met hun ouders moeilijk kunnen praten. Verhalen over frustratie bij wie nog steeds zijn job niet kan doen en over de angst om zijn job te verliezen, over de zorgen om het einde van de maand te halen, ondanks de tijdelijke werkloosheid die de grootste nood opvangt, over de schaamte en de moed om voor het eerst aan te schuiven bij de voedselbank. Verhalen over de stress in gezinnen, over ruzies en huiselijk geweld. Verhalen over grootouders die hun kleinkinderen niet zien opgroeien, ouderen die de bezoekmomenten van geliefden zien verdwijnen. Het zijn verhalen van u en mij en van mensen die we kennen.

Coronamoe

Op de achtergrond is er nog altijd de angst om besmet en mogelijks zwaar ziek te worden of andere mensen te besmetten. De zorgverleners slaan alarm. Dagelijks worden de cijfers gerapporteerd als graadmeter voor de terugkeer naar een normaal fysiek welzijn. Cijfers over het psychisch welzijn zijn daar niet bij. Maar zijn de signalen duidelijk: onze maatschappij is coronamoe. Velen houden zich nog steeds (min of meer) aan de terechte maatregelen om erger te voorkomen. Maar de contestatie tegen de maatregelen groeit, de politici staan onder zware druk om te versoepelen en de virologen moeten het ontgelden De sociale media zijn uitlaatkleppen geworden van toenemende onverdraagzaamheid. De nuancering gaat verloren.

Partners

Beweging.net en de partners willen in deze moeilijke situatie nabij zijn. De bestuurs- en kernleden van CM, Femma, KWB, Okra , Samana, Pasar, KAJ, Welzijnszorg, … staan klaar om te luisteren naar de verhalen via telefoon, stoepgesprekken videocalls en sociale media. Ze werken webinars en podcasts uit als vormingsaanbod. Ze bieden concreet hulp aan bij wie het nodig heeft. Velen hebben zich aangemeld als vrijwilliger in de vaccinatiecentra. Ze zouden wat graag ingaan op de groeiende behoefte aan fysiek samenzijn tijdens gezamenlijke activiteiten. Want ze voelen de moeheid van het digitaal vergaderen maar ze zijn tegelijk blij dat dit nog kan want de fysieke samenkomsten zullen nog even moeten wachten.

ACV, CM en Familiehulp zijn met hun talrijke dienstverleners in hun kantorennetwerk goed geplaatst om de noden te detecteren. Ze willen elke vraag naar hulp of informatie ernstig nemen en met zorg behandelen, uiteraard met respect voor de privacy. Daarnaast werken ze op beleidsniveau actief mee aan meer welzijn voor iedereen. Actueel is het akkoord over de welvaartsenveloppe waardoor de allerlaagste inkomens worden verhoogd en de strijd voor het openbreken van de loononderhandelingen, al dan niet op sectorniveau, boven de krenterige 0,4 %. Familiehulp is actief betrokken bij de uitrol van de vaccinatiecampagne en deed eerder ook een oproep voor het sneller vaccineren van mensen in contactberoepen

Als Beweging.net beseffen we dat we hiermee de crisis niet zullen oplossen. Maar we willen en kunnen wel een partner zijn van voor wie het vandaag moeilijk heeft, via de concrete hulp en nabijheid van duizenden vrijwilligers en via onze beleid beïnvloedende opdracht.

Hopelijk kunnen we binnen enkele maanden terug naar een nieuw en beter ‘normaal’. Zolang zullen we het met z’n allen moeten volhouden en dit lukt net iets beter met wat ruggensteun.