Visie vroeg Guido Fonteyn, journalist en Wallonië-kenner, voor een analyse van de verkiezingen.
Welke interessante signalen zijn er gegeven, bekeken vanuit het standpunt Brussel en Rand?
Guido Fonteyn roept op om de klaagmuren te verlaten en de positieve tendensen te zien.
Wie een poging onderneemt om de tendensen op de lange termijn op te sporen die bij de jongste verkiezingen uit het kiesgedrag konden worden afgeleid kan niet om drie vaststellingen heen: de eerste geldt voor Vlaanderen, de tweede voor Brussel, en de derde voor de Vlaamse Rand. Het zijn en blijven natuurlijk mijn persoonlijke vaststellingen, zij het na enig onderzoek.
Eén: voor Vlaanderen zijn de onderwerpen ‘migratie’ e.d., waar het Vlaams Blok eerst en datzelfde blok onder de benaming ‘Vlaams Belang’ nadien decennialang de politieke agenda mee heeft bepaald, geen item meer, althans niet bij verkiezingen. Het succes van N-VA was immers in zeer hoge mate te wijten aan de opslorping door N-VA van Vlaams Belangkiezers, en van de N-VA – die om andere redenen bestreden moet worden – kan niet worden gezegd dat zij een anti-migranten of anti-allochtonenpartij zou zijn. Vlaanderen gaat dus niet de weg op van het Front National in Frankrijk, en dit lijkt mij definitief. Hiermee heb ik niet gezegd dat racisme niet meer zou voorkomen, bij de Antwerpse politie weten ze er alles De positieve tendensen van de verkiezingen van. Ik bedoel alleen dat een groot aantal kiezers aan dit thema geen voorrang meer heeft verleend. Op termijn gezien is dit een verheugende vaststelling.
Twee: in tegenstelling met de laatdunkende, meewarige berichtjes die in ongeveer alle Vlaamse media vóór de verkiezingen zijn verschenen, en waarin stond dat het aantal Vlaamse stemmen in Brussel ongetwijfeld weer zou dalen, is dit aantal stemmen toegenomen, over alle verkiezingen heen tot een stuk boven de vijftigduizend. Dit is toch niet niets! Voor zover ik dit kon nagaan hebben dezelfde nationale media daar geen triomfantelijke stukjes aan gewijd, zij blijven zo graag aan de klaagmuren staan. Waar die nieuwe stemmen vandaan komen weet niemand, maar het is niet onmogelijk dat het aantal Nederlandssprekenden in Brussel toeneemt, en waarschijnlijk moeten de nieuwkomers worden gezocht in de familiale entourage van al die kinderen van allochtone oorsprong die in Brussel in het Nederlands school lopen, en daar mogen we ook de voetbalveldjes bijtellen waar de Kompany’s en de Vandenborre’s hun jeugd hebben versleten. Verder verkleint de kloof tussen de Franse en de Vlaamse gemeenschappen in Brussel. Er zij nu diverse vormen van samenwerking, en het culturele veld heeft hierin het voortouw genomen. Ook dit is positief. Ik las ook met enige verbazing dat de appartementen van dat gruwelijke grootste torengebouw van Brussel, dat onding aan het kanaal, voor de helft door Nederlandstaligen werden gekocht. Ik weet ook dat in mijn gemeente, Jette, het aantal Nederlandstaligen stijgt, omwille van de aanwezigheid van het UZ (Universitair Ziekenhuis). Ik bedoel alleen maar dat het officiële en het officieuze Vlaanderen wel eens op een minder negatieve wijze naar Brussel kijken.
Drie: in de Vlaamse Rand rond Brussel daalde het aantal stemmen op Franstalige lijsten, en wel in een zeer gevoelige mate. Dat blijkt op een zeer duidelijke wijze uit de uitslagen voor het Vlaamse parlement in Vlaams-Brabant, voor de hele provincie dus, waarvan de Rand deel uitmaakt. Het UF (Union des Francophones) haalde in 2009 nog 47.319 stemmen (7,71 procent), en is gezakt naar 34.741 stemmen (5,01 procent, net over de kiesdrempel, goed voor 1 zetel). En in het kanton Sint-Genesius-Rode (de zes randgemeenten met faciliteiten) haalt het UF wel nog 41,72 procent van de stemmen, maar de Vlaamse partijen halen gezamenlijk meer stemmen. Opvallend is ook dat de N-VA het in Vlaams-Brabant, de Vlaamse Rand inbegrepen, beduidend slechter doet dan in andere Vlaamse provincies, en dat het verlies van het Vlaams Belang ook door andere partijen dan N-VA werd gerecupereerd.
Conclusie: dit waren zelfs niet eens ‘slechte’ verkiezingen, verlaat dus de klaagmuren, en met de N-VA zullen wij wel zien.
