Abdul Alamyar van KAJ De Mug was één van de 21 jongeren die in de herfstvakantie deelnamen aan een interlevensbeschouwelijke reis naar Auschwitz. Hij deelt met ons de impressies die hem bijgebleven zijn.

Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik kreeg een kamer te zien die van vloer tot plafond gevuld was met mensenhaar. Het was het enige wat nog overbleef van de ontelbare slachtoffers van de nazi-gruweldaden in Auschwitz. Het was een mes in mijn hart. Het waren ook mensen, niet verschillend van ons. Moeders, vaders, kinderen, mensen, allemaal mensen. Dat beeld zal ik nooit vergeten.

Tegen de avond merkte ik dat ik me telkens weer dezelfde naïeve vragen stelde. Waarom? Hoe? Waar was de rest van de wereld? Waarom waren er zoveel medestanders?
Op de hele groep jongeren had de reis een grote impact. Positief weliswaar. Het bracht ons dichter bij elkaar. We hebben elk onze eigen tradities, levensbeschouwing en mentaliteit. Ongeacht al deze verschillen, kijken we toch met hetzelfde oog naar elkaar. De ene persoon is niet beter of waardevoller dan de andere. Enkel door wederzijds begrip, elkaar verstaan en eerbied voor elkaar gaan we er raken in de samenleving.

Zo’n reis zouden alle jongeren in Brussel moeten meemaken. In alle sectoren van de samenleving krijgen we te maken met diversiteit. Diversiteit is een feit in onze samenleving. De belangrijkste uitdaging voor ons is om aandacht te schenken aan culturele minderheden die slachtoffers zijn van racisme, uitsluiting en ongelijkheid. Diversiteit als een verrijking, als trigger om ons bewust te doen reflecteren over onszelf, onze eigen waarden en normen. Enkel zo kunnen we hopen van een samenleving waar verschillende levensbeschouwingen en levenswijzen naast en met elkaar kunnen bestaan.