'Iedereen weet hoe schrijnend de vluchtelingencrisis vandaag is,' stelt bewegingsmandataris Nahima Lanjri. 'Die vluchtelingen maar ook de mensen hier verwachten van ons, de politiek, het beleid antwoorden op die dringende noden. Het is een zeer complex dossier dat zeer vele vragen oproept, waarvoor geen kant-en-klare oplossingen voor zijn en waarin zovelen een verantwoordelijkheid hebben.'

In de kamercommissie van 10 september stelde Nahima Lanri hoe zij vanuit CD&V aankijkt tegen deze crisis en welke oplossingen zij ziet. 'Ik wil in eerste instantie benadrukken dat deze mensen, in tegenstelling tot vroeger, veelal oorlogsvluchtelingen zijn. Het gaat om mensen die de gruwel van de oorlog ontvluchten in Syrië, Jemen ... zoals onze grootouders de gruwel van de wereldoorlogen ontvlucht hebben. Deze mensen lopen gevaar en hebben recht op onze hulp en we zijn bijzonder blij dat er heel wat solidariteit opborrelt vanuit de samenleving. Zo zijn er al 1.000 gezinnen bereid gevonden om een gezin of minderjarige op te vangen. Een initiatief van Pleegzorg Vlaanderen en Vluchtelingenwerk Vlaanderen onder impuls en met steun van minister Jo Vandeurzen.

Deze mensen ontvluchten een land dat onveilig is, een land dat compleet op instorten staat. De internationale gemeenschap moet nu toch wel dringend op zoek naar mogelijkheden om deze onveiligheid weg te nemen, de oorlog te stoppen en het land opnieuw op te bouwen. Intussen is het onze morele plicht die mensen die de oorlog ontvluchten, op te vangen. En het is niet alleen een morele plicht: ons land heeft zich ingeschreven in internationale verdragen die de opvang van oorlogsvluchtelingen regelt. Wij houden ons daaraan en moeten er dus voor zorgen dat we die mensen op een ordentelijke manier opvangen en hen de kans geven een veilig en menswaardig bestaan te leiden. 95% van de vluchtelingen wordt opgevangen in de buurlanden van de conflictgebieden. Slechts een minderheid komt naar Europa.

Verhaal van solidariteit

Die opvang begint aan de buitengrenzen van de EU. En daar begint ook het verhaal van solidariteit, rechten en plichten. Alle EU-lidstaten moeten een gelijkwaardige inspanning leveren. Een realistisch en evenwichtig spreidingsplan is daartoe de sleutel. En het is dan nogal logisch dat er ook gekeken wordt naar het economisch draagvlak van de lidstaten.

Als een verplicht spreidingsplan binnen de EU niet haalbaar zou zijn, moet ons land zijn verantwoordelijkheid nemen en het toebedeelde quotum aanvaarden. We moeten geen excuses zoeken om iets niet te doen en onze eigen verantwoordelijkheid nemen. Als elke lidstaat dat doet, geraken we er wel. Tegelijk moet op Europees vlak de strijd tegen de mensensmokkel en mensenhandel opgevoerd worden en de buitengrenzen versterkt.

Deze mensen zijn oorlogsvluchtelingen en dat wil tegelijk zeggen dat als de oorlog binnen een redelijke termijn voorbij is en de situatie in het land opnieuw enigzins gestabiliseerd is, deze mensen ook naar hun land moeten kunnen terugkeren. Velen zullen ook terugkeren van zodra dat kan, omdat ze niet uit vrije wil hun land verlaten hebben, maar uit pure noodzaak. En daar ligt ook een belangrijke opdracht: de subsidiaire bescherming, het tijdelijk statuut (een statuut dat reeds bestond), aanbieden en tegelijk werken aan perspectieven om terug te kunnen keren. Een intensere Europese samenwerking om de terugkeer mogelijk te maken, is hierbij ook aangewezen.

En wie hier verblijft onder de subsidiaire bescherming of als erkende vluchteling krijgt waar hij recht op heeft: niet meer, maar ook niet minder. Niemand vraagt om vluchtelingen ergens voorrang te geven. Zij hebben recht op begeleiding in de zoektocht naar een woning op de privé huisvestingsmarkt, onderwijs voor de kinderen, zorg bij ziekte en alle kansen op tewerkstelling. De verantwoordelijkheid van de gemeenschappen en gewesten in ons land is daarin cruciaal.

Inzetten op integratie

Tegelijk blijft de integratie essentieel, zowel voor blijvers als voor tijdelijken. En dat is niet alleen in hun eigen belang, maar ook in het belang van onze hele samenleving. Dat betekent dat de gemeenschappen voluit inzetten op voldoende inburgerings- en taalcursussen, de begeleiding op hun zoektocht naar werk, de toegang tot de privéhuurmarkt, onthaalklassen voor kinderen... Vandaag zien we dat 57% van de vluchtelingen een leefloon krijgt. Niet zomaar, ze krijgen dit als ze echt behoeftig zijn, werkwillig zijn en de taal willen leren. Na 4 jaar is dat nog slechts 1/4de. Heel wat mensen vinden dus de weg naar de arbeidsmarkt en dragen zo bij tot onze sociale zekerheid.
Wij willen de mogelijkheid creëren om na 4 maanden te beginnen werken ipv 6 maanden nu.'

Zo maken we uiteindelijk van integratie een WINTEGRATIE: vluchtelingen die een duidelijke meerwaarde kunnen zijn voor onze samenleving.