Neena Salaets uit Geel nam samen met haar gezin deel aan een inleefweek armoede van Welzijnszorg.
De uitdaging? Eén week rondkomen met een gezinsbudget van 160 euro. Haar indrukken pende zij neer in een dagboek.
Foto: Mine Dalemans
Kunnen kiezen is een luxe
Mijn kinderen Nick en Bas willen niet meedoen aan de inleefweek. Toch hak ik de knoop door om als gezin deel te nemen. Want iemand die in armoede leeft, kiest daar ook niet voor. Op de eerste dag ervaar ik al meteen dat je met een beperkt inkomen geen keuzevrijheid hebt. In de supermarkt kan ik niet zomaar kopen wat ik wil. Ik ga voor de goedkoopste producten en moet mijn principe laten varen om zoveel mogelijk fair trade te kopen. Dat is nu wel het laatste van mijn zorgen.
Moet er nog vrijgevigheid zijn?
Mijn groenten en vlees koop ik bij lokale handelaars. De rekening mag ik volgende week komen betalen. Ik besef wel dat zij dat maar toestaan, omdat ze mij kennen en vertrouwen. Wat zou er van dat vertrouwen overblijven, als ik week na week de rekening niet kan betalen? De slager stopt mij nog enkele frikandellen toe, voor niets. Ik pak die aan, maar ik bedenk wel dat het niet fijn moet zijn wanneer je altijd de ontvangende partij bent en nooit iets kunt teruggeven.
Armoede moet je niet oplossen met eenmalige solidariteit, maar met structurele oplossingen.
Gelukkig is er de bieb!
Nick moet taken maken op Bingel en Smartschool, twee online leerplatformen. En Bas moet voor het vak actualiteit elke dag de krant lezen, maar ik heb geen geld om er een te kopen. Daarom gaan we naar de bieb, waar je gratis kunt internetten en de krant kunt lezen. Ik besef nu hoe collectieve diensten zoals een bibliotheek echt het verschil kunnen maken voor mensen met een beperkt inkomen. En ik waardeer dat we er gratis koffie of water kunnen drinken. Zo kan ik mijn kinderen en mezelf een drankje gunnen.
Vrije tijd = duur
Tijdens het weekend staan er twee sociale activiteiten op het programma: het mosselfeest van de voetbalclub van Bas (46 euro) en het parochieontbijt (26 euro). Die passen niet binnen het budget, waardoor ik voor een dilemma sta: toch gaan en in het rood eindigen, of thuisblijven en ons sociaal isoleren. In beide gevallen ben je de verliezer. Ik bereken ook wat de hobby’s van de kinderen kosten en stel vast dat daar geen geld voor is. Ik vind het erg confronterend dat armoede je zo kan beperken in je vrije tijd. Ik beslis om onze vrijetijdsactiviteiten niet te schrappen en eindig de inleefweek in het rood: - 13,70 euro.
De vraag waar ik nu mee worstel: hoe kunnen wij als samenleving aanvaarden dat mensen moeten rondkomen met zo’n beperkt budget?
Welzijnszorg wil een leefbaar inkomen voor iedereen en voert campagne tijdens de advent.
Meer info op www.samentegenarmoede.be
