Vandaag is het een vergeten geschiedenis, maar negentig jaar geleden verbleef in iedere gemeente in Vlaanderen (en in mindere mate in Wallonië) wel een ‘Hongaartje’, zoals de kinderen met een gevoel van medeleven en een zweem van paternalisme vaak werden genoemd. De aankomst van de kinderen werd met een grote belangstelling en anticipatie verwacht in de katholieke gemeenschappen van België.
Niet alleen in de grotere steden zoals Brugge of Antwerpen maar ook in de kleinere stadjes, dorpen en gehuchten zagen de treinstations en dorpsmarkten zwart van het volk. En in de meeste gevallen wisten de mensen niet wat te verwachten. Zo vertelt Ilonka over haar herinneringen van haar aankomst in Merchtem (nu in het arrondissement Halle-Vilvoorde) als 6 jarig kindje: “Waar wij zijn aangekomen stond veel volk ons op te wachten omdat ze dachten dat wij zwart waren. Ik weet dit omdat mijn pleegouders mij later hebben verteld dat de kinderen in Merchtem, op het platteland, dachten dat wij er zwart uitzagen.”
Dr. Vera Hajtó
